Hoe persoonlijk moet (mag) je worden op je blog?

Onderdeel van bloggen kan zijn dat je ook persoonlijke verhalen en gebeurtenissen in je leven deelt met je volgers. Maar wat als je juist daarmee onverwachts viraal gaat en de negatieve reacties je om de oren vliegen? Hoe kan (moet?) je je kinderen beschermen tegen de informatie die je met anderen deelt? In dit artikel geef ik tips en laat drie ervaringsdeskundigen aan het woord.

kinderen in je blog

Persoonlijk zijn op je blog

De kracht van een mama-lifestyleblog zit vooral in het persoonlijke. Je volgers vinden het prettig dat ze je leren kennen en kunnen lezen dat het bij jou thuis ook niet altijd koek en ei is. Het kan daarom ook relatief veilig voelen. Je bouwt een persoonlijke band op met bepaalde lezers en het is net alsof je tegen een bekende (of vriendin) kletst.

Maar waar ligt de grens? In hoeverre kan je hierin bijvoorbeeld je kinderen beschermen – ook waar het onderwerpen betreft die hen niet persoonlijk aangaan, zoals je eigen menstruatiecyclus. Uiteindelijk is je blog snel gevonden en wellicht reden om jouw kind te gaan pesten. Hoe voorkom je dat?

Wat deel je wel en niet?

Om te beslissen hoe persoonlijk je wil worden op je blog, is het belangrijk om een aantal dingen voor jezelf af te kaarten:

  • Schaadt het de kinderen direct? Als je vertelt dat je dochter op haar tiende nog steeds in bed plast, is de kans groot dat ze het verschrikkelijk vindt wanneer ze daar achter komt.
  • Laat je de kinderen op beeld zien?
  • Noem je de kinderen online bij hun voornamen? Zo koos ik bijvoorbeeld om hun tweede namen te gebruiken, zodat niemand allerlei blogs tegenkomt wanneer ze hen willen Googelen.
  • Hoe staat je man (of vrouw) erin? En wijzigt dat niet in de loop van de tijd? Wanneer je als blogger groeit, bestaat de kans dat je partner ineens anders over bepaalde zaken gaat denken.
  • Waar ligt je eigen grens?

Hoe voorkom je dat je blogs té persoonlijk worden?

Zet niks online dat je in het echte leven zou verzwijgen

Volgens mij is dit de belangrijkste stelregel die voor elke blogger opgaat. Ben je een enorme flapuit, dan ligt jouw grens natuurlijk heel anders dan bij iemand die normaal zo gesloten is als een oester. Maar bedenk zo: als jij het ongemakkelijk zou vinden om met een moeder op school te kletsen over jouw menstruatie, dan moet je het onderwerp ook niet online zetten.

Maak het algemeen

Stel dat je zoon last heeft van een soort vreemde puistjes, witte wormpjes, hoofdluis of aambeien voor mijn part, dan kan ik me voorstellen dat je het niet zomaar online wil hebben. Alleen al vanwege zijn reputatie op school en een leefbare sfeer thuis in de puberteit. Maak het dus algemeen en laat nergens doorschemeren dat jullie hier thuis ook mee te maken hebben gehad. Je kan dit bijvoorbeeld doen aan de hand van een krantenartikel of een andere blog die je over dit onderwerp las.

Schrijf een gastblog (onder pseudoniem)

Op andere websites wordt regelmatig opgeroepen of je een persoonlijk verhaal wil vertellen. Misschien heb je ooit iets heftigs meegemaakt, maar voel je niet de behoefte dat onder je eigen naam wereldkundig te maken. Logisch! Je zou er dan voor kunnen kiezen om op een andere website je verhaal te doen. Zo kan je anderen toch inspireren of je persoonlijke verhaal delen, zonder dat iemand je er ooit op kan aankijken. Wel even de persoonlijkste details wijzigen natuurlijk. 

Overweeg of het nieuwswaardig genoeg is

Bedenk altijd: je hoeft het niet te publiceren. Als je iets eigenlijk nog een te groot taboe vindt voor jezelf of je twijfelt enorm of je de impact wel aankan nadat je je tekst met de wereld deelt, laat het dan liever nog even in je concepten hangen. Eenmaal op internet gaat het er niet zo makkelijk meer vanaf. Misschien loop je die enorme scoop mis, maar aan de andere kant weet je zelf als geen ander hoe harteloos sommige mensen kunnen reageren. En dat voelt extra vervelend als je met jouw blog je ziel blootlegt en je daar nog onzeker over voelt.

Wat kan je doen als de wereld een mening over je heeft?

Blogvriendin Fleur publiceerde een tijd geleden een blog waarin ze toegaf dat haar dochters ‘s avonds gingen slapen in de kleding voor de dag erop. In principe geen wereldschokkend nieuws, zou je denken. Althans, ik vind dat iedereen lekker zijn eigen keuzes moet maken op het gebied van de opvoeding. Toch bleken genoeg moeders daar iets minder ruimdenkend in. De nare opmerkingen vlogen haar om de oren.

Ook Lisette, het hilarische brein achter Lieve Syl, krijgt nog weleens commentaar op haar stukken. En tot slot vroeg ik Linda hoe het bij haar gaat: haar website is de drukstbezochte mamablog van Nederland. Ook zij heeft het weleens te stellen gehad met nare reacties. Ik vroeg hen hoe je jezelf hierop kan voorbereiden en hoe je het best kan omgaan met naar commentaar.

Waar ligt voor jou de grens in wat je deelt?

Ik gebruik de namen van mijn kinderen niet online

Ik vind het niet heel erg om persoonlijke verhalen te delen. Zo schreef ik bijvoorbeeld over plassen onder de douche. Ik weet dat veel meer mensen dat doen en het is ook nog beter voor het milieu. En natuurlijk zijn er mensen die het niks vinden. Dat kan natuurlijk en vind ik niet erg. Maar met heel persoonlijke dingen over mijn kinderen denk ik wel twee keer na: zullen ze het over tien jaar nog steeds leuk vinden als dat ene verhaal over hen op internet zwerft. Dat is ook wel één van de redenen dat ik hun namen niet gebruik in mijn blogs.

Fleur, Mamasliefste.nl

Het gezin mag er geen last van krijgen

Waar ik vooral naar kijk, is of mij kinderen, man of ik er last mee kunnen krijgen. Nu of later. Al blijft dat natuurlijk subjectief en kan ik de toekomst niet voorspellen. Maar ik zou het niet leuk vinden als mijn zoon wordt aangesproken op het seksleven van zijn ouders, de financiële situatie of bijvoorbeeld ruzie in huis – om maar wat te noemen. Ook zaken als zindelijkheidstraining of bedplassen vind ik niet oké om te delen over mijn kinderen. Je moet wel bedenken dat we in een klein dorp wonen en dat het hier heel erg ‘ons kent ons’ is. Dat neem ik mee in de afwegingen die ik maak.

Lisette, Lisetteschrijft.nl

Er is een verschil tussen persoonlijk en privé

Ik las laatst ergens dat er een verschil is tussen persoonlijk en privé. Dat vat het voor mij precies samen. In het begin was de blog echt een persoonlijke blog, met veel ‘dagboekjes’ en hersenspinsels in de vorm van columns. Al waren er toen al dingen die ik bewust dingen achterwege liet; zoals de namen van de kinderen. Het was toen nog ‘baby boy’ en ‘baby girl’. Ik koos er ook voor, in overleg met man, om foto’s te delen waar ze opstonden, mits ze niet aanstootgevend waren, half aangekleed, met vieze snottebellen of onverzorgde haren etc.

Die criteria zijn in de loop der tijd flink verscherpt, aan de ene kant omdat ik sommige foto’s toch privé vond en aan de andere kant omdat de foto’s kwalitatief niet meer voldoen aan de eisen. Dan kies ik er liever voor om een goede (stock)foto te hebben. Naar blogs die op de rand van privé en persoonlijk zijn, van blogupdates tot en met verslagen van de kraamweek, link ik ook niet meer in o.a. mijn related posts. Ik heb ze niet verwijderd omdat ik wel nog steeds sta achter de content die ik destijds schreef, maar ze voor mij niet op de voorgrond hoeven te staan en ze niet meer actueel zijn. Het is geen zogenaamde ‘evergreen content’.

Omgaan met nare reacties op iets persoonlijks, hoe doe je dat?

Het delen van mijn blog door #Omdenken leverde een paar heel nare reacties op

Toen Omdenken mij vroeg of zij mijn blog mochten plaatsen over onze keus om de oudste (nu 9, destijds 2-3 jaar) in haar kleding te laten slapen voor de volgende dag, vond ik dat een hele eer. Uiteraard had ik wel wat reacties verwacht, maar zoveel… De avond dat het bericht online kwam, was ik met vriendinnen een drankje aan het drinken. Ik liet mijn telefoon in mijn tas en keek thuis pas hoe het ervoor stond. Inmiddels waren er al 500 reacties geplaatst.

Wat moet er van dat kind terechtkomen?!

Ik heb samen met mijn vriend een aantal gelezen en we verbaasden ons enorm over de mening van anderen. Want waar ging het nu helemaal over? Ze sliep in een legging in plaats van een pyjamabroek. We konden eigenlijk niet anders dan er hard om lachen. Onze dochter is nu een paar jaar ouder en heeft er echt geen schade aan ondervonden – waar andere ouders bang voor waren. ‘Want als je op die leeftijd al de strijd niet meer aangaat met je kind of hem zelfs verliest, dan wat moet er dan later niet van haar terecht komen?’

Je hoeft niet alle reacties te lezen

Het is echt ongelooflijk hoe snel anderen een mening over je vormen zonder de context te kennen. Sommige reacties waren echt niet mals. Daarom was het wel fijn dat anderen wel bekenden zich te herkennen in onze oplossing of het juist een goed idee vonden. Uiteindelijk heb ik niet alle (ruim 1000) reacties gelezen.

Welke reacties het ergst waren?

Sommige mensen vonden het smerig of onhygiënisch. Of ze beweerden het nooit te gaan doen, zoals die moeder met een dochter van zes weken oud. Wacht maar haha! Veel ouders begrepen bovendien niet dat we niet de baas waren over onze dochter en haar driftbuien uit de weggingen.

Maar het lelijkst waren toch wel de opmerkingen als: ‘Als je niet tegen gedoe voor 10.00 uur kan, moet je maar geen kinderen nemen’ of ‘laat je eierstokken dan verwijderen’. Iemand anders begreep niet dat als je zoiets doet, je dat dan wil delen met de buitenwereld. Zij zou het juist liever binnenshuis houden. Maar dat was juist de reden waarom ik het wél deelde: in de opvoeding van je kinderen kan omdenken juist een onnodige strijd schelen.

Fleur, Mamasliefste.nl

Lieve Syl werd in korte tijd heel populair. Daar volgden ook weleens minder leuke reacties op

Sommige reacties zijn echt heel persoonlijk

Ik schrok me dood, haha! Dat was echt wel even pittig. Vooral ook omdat nare reacties soms heel persoonlijk zijn: je bent lelijk, je bent dik, etc. Dan denk ik: waarom je lees je mijn stukjes en bekijk je mijn foto’s dan? Of mensen schreven of ik niks beters te doen had. Maar dat zijn ook de mensen die midden op de dag reageren op iets dat je niet leuk vind. Dat je je afvraagt: heb jij niks beters te doen?

Het best is om het gewoon niet te lezen

Mijn advies is om het niet te lezen (maar dat lukt sowieso niet haha) en vooral: reageer niet! Want dan gaat het door en door. Ik kreeg op een gegeven moment ‘fans’ die het dan weer voor mij opnamen en dat was heel fijn. Kon ik mezelf erbuiten houden. En nog een laatste tip: neem na zo’n hype een week vakantie. Want het hakt er best in.

Gelukkig valt het mee, maar ik zal zelf ook niet bewust de discussie opzoeken

Gelukkig valt dat heel erg mee, veel van het verkeer komt via google en die bezoekers laten niet of nauwelijks reacties achter onder de blog of op Facebook. Ik hoef niet perse een ‘happy-de-peppy’ blog te zijn, maar ik zal ook niet bewust de discussie opzoeken (al dan niet in het kader van het verkrijgen van views).

Geklets in de blogwereld

Soms hoor ik echter wel dat er door andere bloggers gekletst wordt. Dat kan je niet vermijden want het blijven vrouwen en iets met ‘hoge bomen’. Niet dat ik mezelf er boven wil verheffen, maar meer dat ik er weinig aan kan doen en het dus maar beter kan accepteren. Negatieve reacties in wat voor vorm dan ook zeggen vaak meer over de persoon zelf en zijn onzekerheid, twijfels of issues waar ze tegenaan lopen dan over de ander. Ik probeer dat ook zoveel mogelijk los te laten en gelukkig gaat dat steeds beter.

Fouten maken mag

Ik heb een tijd geleden wel een keer een post geplaatst waar ik veel commentaar op heb gekregen. Dan is het ook gewoon goed om bij jezelf te rade te gaan, door het stof te gaan en je excuses aan te bieden en verder proberen los te laten door er met iemand over te praten. Van je fouten leer je het meeste!

Linda, Mamaliefde.nl

Wat zou je zelf nooit delen?

Je nieuwe minnaar en de bijbehorende orgasmes

Toevallig was er pas discussie over de columns van Suzanne Rethans in Jan, waarin ze schrijft over haar scheiding en haar minnaar. Zij is zó open (ik heb de beste orgasmes ever gehad bij mijn nieuwe minnaar, etc., etc.) dat ik denk: ja prachtig, maar arme kinderen en ex. Ook schreef zij veel over haar kinderen en hoe die bijvoorbeeld met de scheiding omgingen. Een keuze, maar eentje die ik niet zou maken.

Lisette, Lisetteschrijft.nl

Alles voor de views?

Ik wil hier liever niet te concreet op ingaan, maar ik lees en zie regelmatig dingen waarvan ik me afvraag waarom je het zou delen. Wat op internet staat, gaat er nooit helemaal vanaf. Denk aan onderwerpen die misschien iets te privé zijn. Of blogs die elke maand een nieuwe, persoonlijke issue ter sprake brengen, waarbij je jezelf afvraagt of het allemaal voor de views is en zelfs of het allemaal wel waar is, omdat er elke keer iets anders is.

Bloggers die over andere bloggers schrijven, vind ik ook not done. En tot slot foto’s en video’s waarbij ik denk: ‘Je bent de moeder van dit kind. Je zou hem of haar in bescherming moeten nemen in plaats van hem vol in de schijnwerpers te willen zetten.’ Dat zie je soms bij modellenopdrachten op Instagram of dagelijkse vlogs op YouTube waarin (kleine) kinderen een grote rol spelen.

Linda, Mamaliefde.nl

Over de auteur